เช่นว่า ถ้าหมากเราขึ้นก่อน แล้วไปเจอห้าแต้ม โจรหลัง ฯลฯ แล้วเราเห็นบันทึกการแข่งขันบางตอนว่า เซียนคนนี้ เล่นกับเซียนคนนั้น รับแบบนี้..บางครั้งอาจเห็นว่ารับแบบนี้ซ้ำๆบ่อยกว่ารับแบบอื่น แต่จริงๆแล้วต้องดูหลายๆอย่างประกอบกัน เช่น
-ใครแข่งกับใคร ใครงัดมาเล่น นั่งเล่นอยู่กับใคร..บางหมากเช่น ห้าแต้ม โจรหลัง ตัดหน้า เขาเคยแข่งกันมาเป็นสิบๆครั้งแล้ว เขาก็เปลี่ยนตัวรับไปเรื่อย จนถึงจุดๆหนึ่งที่รู้ว่าคู่แข่งนี่คล่องแต้มนี้ยังกะอะไรดี แล้วเรารู้น้อยกว่าเขา ไม่ว่าจะพยายามบิดไปทางไหน ก็ยากจะชนะเขาในแต้มนี้ได้..แล้วจะดิ้นรนไปเพื่ออะไร ดิ้นไปตัวเราเองกับติดแห เพราะรู้ไม่จริง รู้น้อยกว่า ทางออกที่ดีก็คือ ตัดเสมอให้ง่ายๆเลย แค่นี้ก็จบ ปลอดภัยไว้ก่อน..(แบบเวลาผมเจอเซียนดำ ไม่ใช่เจอกันแค่ปีสองปี เจอกันมาร่วม 30 ปี รู้ไส้รู้พุงกันอยู่) แต่ถ้าไปแข่งกับคนอื่น เจอคู่แข่งบางคน ผมก็จะเลือกไปทางอื่น เพราะสันนิษฐานว่า หมอนี่อาจจะไม่รู้ทางนี้ ทางนั้น ปลายอ่อน เซ่อง่าย ฯลฯ...ยอมเป็นรอง วัดดวงหลอกเอาหน่อย หลอกได้ก็กินนิ่ม
-สกอร์มีใครนำหรือยัง กระดานที่เท่าไหร่..นี่ก็เป็นจุดตัดสินใจว่าจะเล่นเสี่ยงหรือตัดเสมอ
-ความยากของแต้มนั้นๆ และการฟิตซ้อมของเรา...เช่นหมากห้าแต้ม โจรก่อน โจรหลัง สามเรียง พุ่งหัว และอีกหลายๆหมาก มันมีทางเลือกตั้งแต่ง่ายสุดๆไปยันยากสุดๆ แล้วมันยังไม่หยุดเท่านั้นด้วย พอมีคนใช้โปรถอดไปเรื่อยๆ ก็เจอตัวประหลาดพิศดารออกมาเรื่อยๆ คนที่ไม่ได้ถอดโปรจู่ๆมาเจอแล้วต้องนั่งคิดสดๆ จะเหลืออะไรล่ะ แพ้ตั้งแต่ในมุ้ง..แค่สันนิษฐานหมากก็ยังสันนิษฐานผิดเลย ไปคิดว่าตอนนี้หมากเราน่าจะเป็นต่อ ที่ไหนได้มีแต่เสมอเป็นรองกับแพ้ แพ้เวลาซ้อมไม่เป็นไร เวลาแข่งขันพลาดก็จบ..บางทีคิดแล้วไม่อยากเสี่ยง เพราะรู้ว่าหมากชุดใหญ่พวกนี้ ยิ่งนานยิ่งถอดมาดัก เอาตัวประหลาดมาเล่น ถ้าเราอ่อนซ้อม ต้องเลือกไปทางอื่นเลย
-หมากน่าสงสัย เช่นแต่เดิมเคยคิดว่าเป็นหมากแพ้ พอตอนหลังถอดโปรแล้วไม่แพ้ ไม่แพ้ไม่ว่า ยังมีศอกมีเป็นต่อไรอีก..ถ้ามัวปักใจเชื่อว่าเป็นหมากแพ้ ก็ซวยอีก... ต้องนกรู้..เห็นมีงัดมาซ้อมกันบ่อยหรือกล้าเอามาแข่งขัน ต้องระแวงไว้ก่อน ยิ่งมือที่ควรรู้ว่าหมากแบบนี้มีประวัติใครแข่งกับใคร แพ้ชนะอย่างไร กลับกล้าเอามาเดินใส่ เอาอัฐยายมาซื้อหนมยาย เอาหนังสือมาสอนสังฆราช นี่ต้องมีเตรียมไรมาแน่นอน
(แทรก) อีกข้อก็คือ คนที่แข่งขันตลอดเป็นประจำ ยิ่งถ้าเข้ารอบลึกถึง 4 คนสุดท้าย ยากจะหนีคนมุงดูและบันทึกแต้ม บางครั้งมีตัวรับที่แรงกว่านั้น แต้มต่างๆ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็ไม่อยากใช้ เพราะแต้มเหล่านั้นถ้าใช้กับมืออ่อนกว่า ส่วนใหญ่จะได้ผล เวลาเอามาใช้ในรอบลึกๆกะเซียนที่เขี้ยวๆ ใช้ไปก็มักไม่ได้ผล กลายเป็นเสียแต้มดีๆเอามาโชว์ปาหี่ วันหลังก็หาแต้มไปกินคนอื่นยาก ต้องบวกลบคูณหารหลายเรื่องครับ ถ้าจะเดินดุ่ยๆแบบไม่มีการวางแผน ชนะเที่ยวนี้ ปีนี้ได้ แต่ปีหน้า หมดแต้มเล่น
เรื่องชื่อหมากกับว่าใครชอบเอามาเล่น พวกนี้ผมอ่านแล้วไม่ตรงกับข้อเท็จจริงเยอะ บางหมากผมเล่นมาก่อนตั้งแต่ตอนอายุ 20 กว่า เปิดมาแล้วแทบทุกทรง เพียงแต่ไม่เคยพัฒนา เนื่องจากว่ารู้สึกว่าหมากเป็นรองมาก(หรืออาจจะแพ้) แล้วสมัยก่อนก็ไม่ได้ถอดโปร(หรือสมัยนี้มีโปรก็ยังขี้เกียจถอด) จึงไม่รู้ว่า แท้จริงแล้วหมากนั้นๆก็ยังเล่นได้ มีจุดชนะน่าสนใจ จุดที่คิดว่าแพ้หรือเป็นรองก็หนีเสมอได้ไม่ยาก กลับเป็นหมากดีหมากหนึ่ง ..คนที่ไม่เข้าใจประวัติความเป็นมาก็นึกว่า คนนั้นคนนี้เอามาเล่น แต่ถ้าไปสัมภาษณ์เจ้าตัว อาจได้คำตอบว่า "เห็นมีคนเอามาเล่น ก็เลยถอดดูแล้วได้แต้มมา" เป็นแบบนั้นซะมากกว่า
สรุปว่าในยามแข่งขัน ไม่ว่าจะเดินผิดสูตรผิดล็อค(โดยเจตนาหรือไม่เจตนา)แต่สุดท้ายแล้วได้ชัยชนะในกระดานนั้น ถือว่าเป็นการเล่นที่ถูกต้อง(สมบูรณ์แบบ) คือจะเดินเฮงซวย โง่ขนาดไหน เป็นรองขนาดไหน หรือเอาหมากแพ้มาเดิน ก็ยังอุตส่าห์ชนะ แปลว่า เราเลือกใช้หมากได้ถูกกับคน เราเดินเซ่อไปบ้าง โง่ไปบ้าง คู่แข่งก็ยังโง่กว่าเราอีก ถึงได้แพ้..ดังนั้น การจะไปวิจารณ์หมากว่า ฝ่ายนี้เดินไม่ถูก ไม่ใช่ตัวที่ดีที่สุด อะไรต่อมิไร คือคนรู้ไม่จริง(แบบฉันถอดดูแล้ว จังหวะนี้เดินผิด อะไรต่อมิไร ไม่เป็นไปตามล็อคที่ถูกต้อง..ท่องไปเถอะ ใช้ไรไม่ได้ ขอบอก) เพราะเขาเดินส่งเดชแบบนี้ แต่ชนะ แล้วทำไมต้องไปเลือกตัวที่ดีที่สุด(แต่อาจไม่ชนะ)
แล้วก็จะมีแต่คนที่ชนะมาแบบพลิกล็อค หนีนรกได้ขึ้นสวรรค์แทนเท่านั้นที่จะรู้ว่า การหนีนรกได้ขึ้นสวรรค์เนี่ยสร้างความประทับใจได้เป็นสิบๆปีไม่ลืมเลือนเลยทีเดียว ต่างกับการขี่คอทุบเป็นไหนๆ เชื่อมั้ยล่ะ อิอิ
คือถ้าวิเคราะห์แบบตาถึงจิงๆ ต้องไม่มองแค่กระดานเดียว ต้องมองภาพรวมของการแข่งขันไฟท์นั้น แล้วก็วิเคราะห์ว่า จริงๆแล้วคนที่แข่งขันอยู่ ทำไมจึงเลือกรับแบบนั้น เค้ารู้แค่แบบนั้นแบบเดียว หรือรู้หลายอย่าง ถ้ารู้หลายอย่าง ทำไมเวลานั้นเขาจึงเลือกรับแบบนั้น ต้องอ่านให้ทะลุกึ๋น มัวแต่ไปท่องว่าแต้มนี้ต้องเดินแบบนี้ถึงจะดีที่สุด อะไรต่อมิไร ไม่ตรงประเด็นเลย ..ยิ่งคนที่เดินแบบเสี่ยงๆนี่ยิ่งต้องให้เครดิต(ถ้าเดินแล้วชนะ) ว่านึกไงถึงเดินเสี่ยงกับคู่แข่งคนนี้ ด้วยแต้มนี้ หรือจังหวะหลอกช่วงปลายกระดานหรือไรก็ตาม แล้วได้ผล..ทั้งๆที่มือนี้ก็เขี้ยวสุดๆ ทำไมลากมาตายน้ำตื้นได้..ต้องวิเคราะห์เป็นครับ ไม่ใช่ท่องว่าผิดล็อคผิดสูตรแล้วแพ้ชนะกัน
ที่เคยแข่งขันมา ผมว่าตอนเจอหนุ่มเทพฯนี่สนุกดี มีหลายอย่างให้ต้องพูดถึง..ตอนเจอครั้งแรกที่สวนรถไฟ นึกว่าหมู อิอิ พอเจอแต้มประหลาดจากล็อคห้าแต้ม ฉีกตำรา อ.เรืองชัย..ผมสะดุ้งกลางกระดานเลย รู้แล้วว่าตัวประหลาดที่งัดมาเดินเนี่ย เตรียมการบ้านมาแน่นอน..ผมเสียเวลาคิดกลางกระดานเกินสิบนาที คิดไม่ออกจริงๆ จนกระทั่งพอเห็นทางเสมอก็เลือก แต่เวลาก็จวนเจียนจะหมดไปเรื่อยๆ แล้วพอถึงปลายกระดาน กระจายได้อีกหลายทาง เป็นรองอยู่ด้วย คิดไม่ทันจริงๆ สุดท้ายเลือกผิดเลยแพ้ (ผมยังคิดมาตลอดว่า ถ้าผมไม่เสียเวลาไปนานกว่าสิบนาทีนั่น ปลายที่ว่า ผมน่าจะแก้เสมอได้ทัน) แล้วพอโดนนำ ผมก็ตีคืนได้ในกระดานถัดไป แต่กระดานสุดท้ายผมก็เดินปลายผิดอีก เห็นแล้วล่ะว่า แพ้แน่ แต่หนุ่มเทพฯเดินกล้าๆกลัวๆปล่อยโอกาสทองให้หลุดไป ผมนี่ถอนหายใจโล่งอกเลย แบบไม่รู้จักมาก่อนจริงๆว่าฝีมือระดับไหน ยังไง ถ้าแพ้นอนไม่หลับแน่ เหอๆ
อีกครั้งที่ราชบุรี ดีว่าผมนำได้ก่อน 2 กระดาน ทำให้เล่นง่าย แต่ก็ยังมีเสียวครับ ยิ่งกระดานที่หนุ่มเทพเอาสะเก็ดดาวมาเดินใส่ผม อัฐยายซื้อหนมยาย ผมนี่คิดหนักเลย..รู้ล่ะว่าหมากเสมอ ผมถอดมา แต่ไม่ละเอียด อาจรั่ว..พอเดินไปถึงปลายๆ ถ้าเลือกไม่ดีผมโดนกินสามต่อซะอีก หุหุ แต่เห็น(ไม่ได้ถอด) เกมนี้ตัดเสมอมาได้หวาดเสียว ต้องยกนิ้วให้ เดินดีกว่าต้นตำรับ อิอิ
ก็มีอีกหลายคนครับ กับช่วงเวลาประทับใจต่างๆ ..แต่หนุ่มเทพฯทำเสียวให้ต้องจำเป็นคนแรก อิอิ
พอกลับมาทบทวนแต้มดู รู้สึกว่าผมจะเดินผิดเอง คือแทนที่จะเข้าฮอสกินสองทาง กลับไม่เข้า ไปเดินเบี้ยตัวนึงกางออกมาก่อน คือบางทีแข่งขันอยู่ประสาทมันหลอน คิดผิด ก็สงสัยๆอยู่ว่า สมัยที่ผมถอดแต้มนี้ (ช่วงยังเรียนราม) พอถึงจังหวะเหลือสี่ตัว แล้วฝ่ายเดินหลังไล่กิน..ไม่รู้ทำไมผมเลือกปล่อยให้กินไปเลย แล้ววิ่งไปเข้าฮอสกินคืน..คือนิสัยชอบถอดไรแบบลวกๆแล้วไม่จด สุดท้ายแล้วก็จำเหตุผลไม่ได้..พอเวลาแข่งขัน กลับฝั่งกันเล่น ทีงี้ล่ะงง อิอิ มีจังหวะกินรุกฆาตสองทาง กลับอ่านลวกๆมองว่าเสมอหรือไรอีก เลยเลือกเดินเบี้ยอีกตัวออกมา ล็อคก็เลยไปในทางแปลกๆที่ไม่คุ้น เค้าผิดมา เราก็ผิดไป ซะงั้น
คือถ้าพูดถึงโจรตั๊ง โจรอาจารย์สืบ พวกไรเก่าๆนั่น พวกนี้ผมยอมรับว่า ตั้งแต่หัดเล่นหมากฮอสก็มีเห็นมีตำราวางขายหรือคนพูดถึงแล้ว แต่พอไปพูดถึงโจรเวสป้า อะไรเนี่ย ผมอ่านไปขำไป ทรงพวกนั้นผมเปิดมาตั้งแต่สมัยอยู่ราม เอาไปเล่นกับวสันต์ ทนายบางพลี ใครต่อใครมาเป็นร้อยๆกระดาน ...เล่นแบบยั่วล่อเป้านะครับ..คือผมคิดว่าตำราเล่มไหนๆก็ไม่มี ทรงหมากก็ทุเรศเกิน ไม่ตายก็โคม่า แต่คิดว่าคงแพ้แหละ (ไม่อยากเชื่อว่าจะเสมอได้) วันดีคืนดีไปถามซือแป๋เรืองชัย ซือแป๋ก็ไปถอด แล้วกลับมาบอกว่าเสมอกัน ไม่ชนะ..แต่ซือแป๋ก็ไม่สามารถโชว์ได้ว่า ฝ่ายไหนมีจุดเด่นยังไงบ้าง แค่บอกว่าเสมอ แล้วทำเสมอให้ดูแค่จุดสองจุด..ผมก็มาเดาภายหลังว่า ซือแป๋คงหาวิธีชนะไม่เจอ แต่คงไม่ถึงกับเห็นจุดพิศดารต่างๆแบบที่คอมเห็น ถ้าซือแป๋เห็นว่ามีไรดีเยอะๆ ก็จะบอกให้ผมเอาไปเล่นแล้ว..คล้ายว่าซือแป๋ก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับแต้มนี้ซักเท่าไหร่ คือมองว่าหมากมันทุเรศ ว่างั้นเหอะ ตีไม่ตายก็ช่างกัน ไม่คิดว่าจะมีดีหลายจุด..มาตอนหลังมีคนเรียกโจรเวสป้าหรือไร ผมก็งง..ผมเล่นมาตั้งแต่ 2528 ประมาณแล้วนั่นน่ะ? กลายเป็นโจรเวสป้า?..ไม่ตรงข้อเท็จจริง..สมัยที่เล่นเนต ผมก็เล่นส่งเดชไปบ่อย เพราะคิดว่าเป็นแต้มใช้ไม่ได้ เอาไปแข่งขันไม่ได้ ก็เอามาเดินยั่วคนเล่น..สุดท้ายกลายเป็นหมากใช้ได้..ผมถึงบอกว่า อยากรู้ประวัติหมากจริงๆ ต้องสัมภาษณ์หลายๆคน แล้วคนตอบต้องตอบแบบตรงไปตรงมา รำลึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนะ ว่าแต้มนี้เคยเจอมาจากที่ไหน หรือคิดเองล้วนๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น